"annem havalanıp doğduğu topraktan çan seslerinin ardı sıra sürüklendi ege'ye ben alpler'in eteklerinde göle bakan bir manolya ağacı olarak kaldım babam öldü babam öldü demedi kimse benden başka annemdi tek babamı yitiren biliyorum o gece gömüldü babam / annemin yüzüne aynı pencereden döküldü masamda durur fotoğrafı annemin eli çenesinde yurdundan uzak gözleri uçurum bir bakışı alır düşlerimi götürür çocukluğuma istanbul anne kucağına dönüşür birdenbire." Bir Şehrin Boynundayız... Ahmet Özer'den yeni şiirler...